Civiele normen
Waar trekt het recht de grens? De lat ligt dus hoog, zoveel is helder, maar wat kan evenzogoed niet door de beugel? Het leerstuk van de curatorenaansprakelijkheid is tot ontwikkeling gekomen in de rechtspraak. In een lange reeks van opeenvolgende rechterlijke uitspraken is het normenkader voor de curator door de rechter uitgewerkt en fijngeslepen. Het volgende geldt als de huidige stand van het recht, waarbij het van belang is om een onderscheid te maken tussen de aansprakelijkheid van de curator in hoedanigheid (q.q.) en de aansprakelijkheid van de curator in privé of ook wel "in persoon" (pro se).
In hoedanigheid (q.q.)
Zoals dat geldt voor elke deelnemer aan het rechtsverkeer, zo geldt ook voor de curator dat hij fouten maakt. Ook de curator is een feilbaar wezen, en bedenk dan bovendien dat de curator moeilijke keuzes moet maken onder de nodige tijdsdruk. Als een curator een fout maakt en de aansprakelijkheid van de curator - vanwege een onrechtmatige daad - jegens een gedupeerde komt vast te staan, dan krijgt de gedupeerde als uitgangspunt een bevoorrechte vordering op de faillissementsboedel; een zogenoemde boedelvordering. Als er voldoende middelen in de boedel zitten, dan krijgt de gedupeerde zijn schade vergoed.
In persoon (pro se)
De hoge drempel geldt met name voor een tweede categorie van curatorenaansprakelijkheid. In het geval een faillissementsboedel niet over voldoende middelen beschikt om de gedupeerde te compenseren, dan zal een gedupeerde de curator (ook) privé aansprakelijk willen houden. De Hoge Raad heeft voor deze verregaande(r) vorm van aansprakelijkheid te meer een hoge drempel opgeworpen. In het arrest Maclou oordeelde de Hoge Raad allereerst dat voor de aansprakelijkheid van de curator een norm moet gelden die is "afgestemd" op de complexiteit van zijn beroep, waarbij door de Hoge Raad het criterium van de maatman-curator werd geïntroduceerd en benadrukte dat de curator zich heeft te richten naar het belang van de boedel. In het arrest Prakke/Gips voegde de Hoge Raad aan het beoordelingskader toe dat de curator een mate van beleidsvrijheid toekomt, en dat de curator voor aansprakelijkheid ten minste ook een "persoonlijk verwijt" moet treffen. De beleidsvrijheid geldt echter niet als een curator bij zijn handen is gebonden aan (wettelijke) regels. Ook een curator moet de regels naleven.